Кто женился на Мария (королева Сицилии)?

Мария Сицилийская (итал. Maria di Sicilia, 2 июня 1363 — 25 мая 1401) — королева Сицилии и герцогиня Афинская с 1377 года, дочь короля Федериго III от его первого брака (с Констанцией Арагонской).

Когда в 1377 году умер её отец, она была ещё очень молодой, и в правительстве стали всем заправлять четыре баронских семейства, называвших себя «наместниками». Артале Алагоне, которого Федериго III назначил регентом при малолетней дочери, пришлось балансировать между «арагонской» и «латинской» фракциями.

В 1379 году Марию похитил Гульельмо Раймондо Монкада, чтобы не дать ей выйти замуж за Джангалеаццо Висконти, и два года держал её в Ликате; это было совершено с одобрения Педро IV. В 1382 году арагонский флот вывез Марию на Сардинию, а в 1384 — в Арагон, где она вышла замуж за внука Педро IV — Мартина.

В 1392 году Мартин и Мария прибыли на Сицилию с войсками и успешно подавили баронскую оппозицию. Они правили вместе до смерти Марии в 1401 году.

После этого Мартин отверг договор 1372 года (по которому Сицилия безоговорочно закреплялась за потомками Федериго II) и стал править страной сам, в одиночку. Педро — сын Мартина и Марии — умер во младенчестве в 1400 году, и это создало проблемы для Мартина, ибо он правил Сицилией потому, что право на это имела его жена. В соответствии с последней волей Федериго III, в случае, если у Марии не остаётся законного наследника, наследником назначался его незаконный сын Гульельмо Арагонский, граф Мальты. Гульельмо умер в 1380 году, а его дочь Джованна Арагонская вышла замуж за сицилийского дворянина Пьетро ди Джоени. Джованна не стала предъявлять права на престол, и Мартин стал законным королём.

Marcin I Sycylijski, zwany Młodszym, hiszp. Martín el Joven (ur. prawd. 25 lipca 1374, zm. 25 lipca 1409 w Cagliari) – król Sycylii od 1390 (de facto 1392) aż do śmierci na mocy iure uxoris.

Marcin Sycylijski urodził się jako najstarszy syn (i jedyny, który dożył wieku dorosłego) przyszłego króla Aragonii, Walencji i Majorki Marcina I Ludzkiego (1356–1410) oraz aragońskiej szlachcianki Marii de Luny. Jego dziadkiem był ówczesny król Piotr IV Aragoński, a babką Eleonora Sycylijska, córka Piotra II Sycylijskiego. Ponieważ w 1377 roku zmarł Fryderyk III Prosty, ostatni król Sycylii z bocznej linii dynastii barcelońskiej, główna gałąź władająca Aragonią zaczęła się domagać przejęcia tronu. Początkowo miał na nim być obsadzony Marcin Ludzki, mianowany w 1378 wicekrólem Sycylii. Jedyną córkę Fryderyka III, Marię (ur. 1362/3, zm. 25 maja 1401/2), uprowadzono i uwięziono na trzy lata. Ostatecznie została ona przeznaczona Marcinowi Młodszemu, który poślubił ją w 1390 roku.

Dopiero dwa lata później Marcin i Maria udali się na Sycylię, żeby przejąć władzę i pokonać niechętnych im baronów. Małżonkowie panowali razem na mocy iure uxoris aż do śmierci Marii w 1401 lub 1402 roku, choć Marcin został koronowany dopiero 13 kwietnia 1398 roku. W 1400 roku na króla został koronowany ich jedyny syn, sześcioletni Piotr, który jednak zmarł w tym samym roku. Syn z drugiego małżeństwa z Blanką I z Nawarry także nie przeżył ojca. W 1409 roku Marcin Młodszy udał się na Sardynię, gdzie pokonał władcę Arborei Wilhelma III z Narbonne w bitwie pod Sanluri 30 czerwca 1409 roku. Zmarł niespodziewanie miesiąc później.

Po śmierci jedynego męskiego potomka Marcinowi Ludzkiemu, wówczas królowi aragońskiemu, przypadło panowanie nad Sycylią (następcą został więc jako Marcin II). Marcin Ludzki zaczął usilne starania o uczynienie bastarda Fryderyka, nieślubnego syna Marcina Młodszego, dziedzicem Aragonii i Sycylii. Plany te pokrzyżowała śmierć ze śmiechu Marcina Ludzkiego w 1410 roku. Rozpoczęła się po niej dwuletnia wojna o władzę, zakończona paktem z Caspe z 1412 roku, który przyznawał koronę szwagrowi Marcina Ludzkiego, Ferdynandowi I Sprawiedliwemu z dynastii Trastámara. Tym samym zakończyły się w Aragonii i Sycylii rządy dynastii barcelońskiej, trwające od 1139 roku.